Van leven zonder kinderwens naar passievol maar uitdagend moederschap: het eerlijke verhaal van L.

L. tijdens haar zwangerschap

"Ik voel me geen geboren moeder, maar misschien is het tijd dat we het beeld van de ideale moeder loslaten. Zodat iedere vrouw haar eigen verhaal mag schrijven."

Soms brengt het leven een wending die je niet had voorzien. Voor L. was het moederschap zo’n wending. Na bijna vier jaar samen met haar partner te zijn geweest zonder een uitgesproken kinderwens, begonnen er plots gesprekken te ontstaan over 'misschien toch ooit'. Wat als…?

Tijdens een reis besloten ze er echt over te praten. Ze kwamen tot de gezamenlijke conclusie dat ze er toch voor wilden gaan. L. was 37 en voelde dat ze, als ze het wilde, niet eindeloos kon wachten. "Het voelde goed," vertelt ze, "en daarom besloot ik vrij snel: we gaan ervoor."

Wat haar partner niet wist, was dat ze kort na dat gesprek haar spiraal liet verwijderen. Niet om iets achter te houden, maar om de druk wat weg te nemen. "Ik dacht: soms duurt het lang, laat ik mijn lichaam alvast voorbereiden." Maar het bleek meteen raak. "Ik ben nooit meer ongesteld geworden."

Toen ze de positieve test in handen had, stuurde ze een foto naar haar moeder. "Ze dacht dat ik corona had, zo onverwacht was het voor haar." L. zelf was verrast, maar vooral blij. Tijdens een familiedag vertelde ze het grote nieuws én haar partner tegelijkertijd. "Hij wist niet eens dat mijn spiraal eruit was. Hij was compleet verrast, maar ook meteen zó blij."

Toch kwam er weinig tijd om te landen. Al in week vijf begon de intense misselijkheid.

"Die roze wolk was er bij mij helemaal niet. Ik voelde me schuldig dat ik niet meer blij was. Elke dag begon met een gevoel van neerslachtigheid."

Ze beschrijft zichzelf als een optimist, maar nu voelde alles zwaar. "Voor het eerst snapte ik een beetje hoe een depressie moet voelen. Dat was heftig." Geuren, eten, de koelkast: alles maakte haar misselijk. 

Gelukkig vond ze steun bij haar zusje, die tegelijk zwanger was, en bij vriendinnen. "We hadden totaal verschillende ervaringen, maar het delen hielp. Ook gesprekken met mijn verloskundige maakten dat ik me iets minder alleen voelde."

Langzaam, rond week 14, kwam er verandering. "De misselijkheid verdween, mijn buik begon te groeien en ik kon eindelijk een beetje genieten." In het derde trimester voelde ze zich op haar best. "Ik vond mezelf prachtig. Mijn lichaam veranderde en ik voelde me krachtig en vrouwelijk."

De bevalling kwam op gang terwijl L. 's avonds in bed lag te mediteren.

"Een steek, een vloedgolf, mijn vliezen waren gebroken."

Omdat haar dochter in stuit lag, gingen ze direct naar het ziekenhuis. De controles waren goed, en ze mocht blijven. "Dat gaf rust."

De weeën kwamen niet vanzelf, dus ze kreeg weeënopwekkers. "Dat vond ik echt pittig. Na vijf uur was ik volledig in mezelf gekeerd. Een verpleegkundige stelde voor om een ruggenprik te nemen, en dat bleek een verademing."

Hoewel ze zich niet extreem had voorbereid op de bevalling, had ze wél bewust gekozen voor een bevalplan, bekkenfysiotherapie, moxa en twee draaipogingen. "Ik had ook een cursus gevolgd met mijn partner, maar dacht vooral: het loopt zoals het loopt."

Ze voelde zich veilig in het OLVG, gespecialiseerd in stuitbevallingen. "Ik wist dat er een kans op een keizersnede was, en daar had ik me mentaal op ingesteld."

Toen de ontsluiting snel vorderde, mocht ze persen. Maar het vorderde niet. "Ik voelde geen persweeën, maar volgens de artsen waren ze er wel. Er gebeurde niets. Het voelde alsof ik een toneelstuk opvoerde."

Na anderhalf uur kwam de gynaecoloog. De hartslag van haar dochter veranderde iets, en er werd besloten tot een keizersnede. "Het moment van de kamer naar de OK vond ik verschrikkelijk. Mijn ruggenprik werkte niet meer en de weeën waren op volle kracht."

Eenmaal op de operatiekamer ging alles snel. Binnen twintig minuten was haar dochter geboren.

"Het eerste contact via het plastic voelde onwerkelijk. Pas toen ze op mijn borst lag, kwam er iets van verbinding."

De eerste dagen thuis voelden licht en vol liefde. De kraamhulp bracht rust, haar dochter deed het goed. Maar dat beeld kantelde. L. kreeg last van intense hoofdpijn. "Zodra ik opstond, voelde het alsof er met een hamer op mijn hoofd werd geslagen."

Na een aantal dagen bleek het lekkend hersenvocht te zijn, een zeldzame complicatie van de ruggenprik. "Het advies was om plat te liggen, koffie en cola te drinken, en te wachten. Negen dagen heeft het geduurd."

Tegelijkertijd begon het mentaal zwaar te wegen. Haar vriend ging weer aan het werk, terwijl zij zich zwak en alleen voelde. "Ik voelde me vies, dik, moe en jaloers. Alsof hij doorging met leven en ik stilstond."

De band met haar dochter voelde in het begin onwennig. "Ze was zó klein en zó nieuw. Ik hield van haar, maar kende haar nog niet."

Ze moest wennen aan het idee dat alles draaide om haar dochter.

"Voorheen bepaalde ik mijn eigen ritme, nu werd alles bepaald door haar."

De borstvoeding bracht eerst frustratie. "Door mijn ingetrokken tepels kon ze moeilijk aanhappen. Ik lag met zweetvoeten en gebalde vuisten van de pijn." Met hulp van een lactatiekundige kwam er verbetering. "Nu gaat het goed en ben ik trots dat het gelukt is."

De nachten vonden hun ritme. "Ze slaapt in de cosleeper aan de kant van mijn vriend. Hij geeft haar aan voor de voeding, verschoont haar en bakerde haar in. We zijn echt een goed team."

Toch blijft het zoeken naar balans. "Ik mis mezelf. Mijn wereld is kleiner geworden. Ik wil werken, maar mis de energie. En als ik werk, voel ik me schuldig."

Soms praten ze over een nanny, maar dat idee schuurt. "Er is een stemmetje dat zegt dat ik haar zelf moet verzorgen. Dat niemand dat beter kan dan ik."

Langzaam groeit de band met haar dochter. "Ze herkent me, lacht naar me. Dat maakt alles lichter."

Het mooiste? "Dat ik zie hoe we samen groeien. Ik ben trots op mijn vriend, op mezelf en op wat we samen hebben neergezet."

Wat haar het meest hielp, waren eerlijke verhalen. Geen perfecte plaatjes op social media, maar rauwe ervaringen van andere moeders. "Dan voel je je ineens niet meer zo alleen."

Ze hoopt dat we vaker vragen hoe het écht gaat. En dat we ruimte maken voor moeders om eerlijk te zijn.

"Soms wil je het er gewoon niet over hebben. Soms wil je even alleen maar jezelf zijn."

"Ik voel me geen geboren moeder, maar misschien is het tijd dat we het beeld van de ideale moeder loslaten. Zodat iedere vrouw haar eigen verhaal mag schrijven."

we raise moms deelt het verhaal van L. en andere vrouwen omdat het een stem geeft aan wat vaak ongezegd blijft. Een eerlijke inkijk in het moederschap, met al haar licht en schaduw. Zodat jij weet: ik ben niet alleen.